Hvernig var að vera ættleidd á Íslandi 1944.

Það eru svona pælingar hjá mér stundum og mig langar kannski að fá smá koment á þessa færslu,allavega frá þeim,sem þekkja það sem ég er að tala um.

Árið 1944 fæddist ég,móðir mín var ekkja með fjögur börn,þetta var á stríðsárunum,hún bjó með bróður sínu í lítilli kjallara íbúð.Það hefur örugglega ekki orðið mikil hamingja í fjölskyldunni,þegar þau vissu að hún var orðin ófrísk aftur(önnur systir mín var bara þriggja ára og líka óskylgetin).

Allavega voru henni settir afarkostir,annaðhvort varð hún að gefa mig og bræður hennar myndu hjálpa henni með börnin,eða hún yrði að bjarga sér sjálf með krakkaskarann,þann elsta 10 ára.

Ég hef oft hugsað hvílíkt helvíti hún hefur þurft að ganga í gagn um,ég hef ekki hugmynd um hvað hún var gömul,en hún var svo sannarlega búin að ganga í gagn um heilt helvíti,fyrst drukknar maðurinn hennar frá þrem börnum,svo verður hún ófrísk af systir minni(sem margir halda að sé alsystir mín,en ég veit allavega ekki hver er pabbi minn).Þrem árum seinna verðu hún ófrísk af mér,ég veit að það var rosalega erfitt hjá þeim,elsta systir mín,hún hefur kannski verið níu ára,man bara eftir að mamma hennar fór á spítalann til að eiga barn,en kom bara ein heim.

Móðir mín hét Guðrún Kristjánsdóttir,ég hitti hana einu sinni,það var ferlega vandræðalegt,við vissum ekki alveg hvað við áttum að segja við hvor aðra,en það skondna er að það sem ég man best eftir er, hvernig við sátum á móti hvor annarri við eldhúsborðið og reyktum alveg einssegið svo að sumt erfist ekki

Allavega var ég ættleidd af dásamlegum foreldrum, sem voru búin að þrá barn lengi,mamma var búin að missa tvö fóstur og eitt barn sem var lifandi fætt,hún sagði mér frá því,þegar hún og mamma hennar fóru að velja barn(!)hugsið ykkur það var hægt að velja barnþær komu inni í herbergi þar sem voru barnavöggur í röðum,og svo gátu þær valið!.Mér þykir svo vænt um söguna sem mamma sagði mér um þetta allt saman,þær gengu um og skoðuðu börnin,(mig grunar nú að mamma hafi viljað stelpu þó hún segði það ekki við mig,ég veit bara hvað hún hafði ofboðslega gaman af að sauma á mig og dúlla við mig)allt í einu segir amma,þú átt að tak þessa,hún er með svo fallegan hnakkasvip og þar með var ég komin í faðm dásamlegrar fjölskyldu og ég get sagt ykkur það að ég hefði ekki getað átt dásamlegri ömmu en hana Ágústu Guðjónsdóttir,hún var mér óendanlega góð ég fann alltaf hvað ég skipaði sérstakan sess hjá henni,hún var alveg frábær amma,ég vona að mér hafi tekist að komast einhverstaðar með tærnar þar sem hún hafði hælana,gagnvart mínum barnabörnum.

Allavega þá er komið með mig tíu daga gamla heim til pabba og mömmu,ég get aðeins ímyndað mér eftirvæntingu þeirra,en það er eitt enn sem ég mynnist,mamma sagði mér að Guðrún móðir mín hafi ekki viljað gefa mig nema ljósmóðirin,sem var vinkona hennar,samþykti mömmu,hún varð að segja henni að hún héldi að mamma væri sú rétta,ég hef oft hugsað hvað hún hefur verið mikill mannþekkjari þessi kona og hvað ég á henni mikið að þakka.Það eina sem ég veit er að hú hét Jóhanna og var yfir ljósmóðir á Landspítalanum í september 1944,mamma sýndi mér einu sinni mynd af henni,ég held að það hafi verið minningargrein í Mogganum eð eithvað og sagði mér þá þessa sögu.

Ég var svo einbirni í 10 ár,mamma varð ófrísk og varð að liggja í rúminu mest alla meðgönguna,var með vinnukonu sem hugsaði um heimilið og átti svo Petreu systir mína mánuði fyrir tíman heima það gekk bara ofboðslega vel,ég var alsæl loksins fékk ég systkini sem ég bókstaflega dýrkaði,svo þegar ég var sautján ára átti mamma Margréti systur mína,þurfti ekkert að liggja í rúminu og allt gekk eðlilega fyrir sig,þá var ég orðin svo gömul að ég laug að öllum að hún væri dóttir mín,svo að þegar ég kynntist manninum mínum,hélt hann að ég vildi ekki viðurkenna að hún væri dóttir mín

En ég ætlaði að blogga um hvernig var að vera "tökubarn"eins og það var kallað á þessum tíma,þegar Keflavík var bar lítið þorp og allir þekktu alla.Í sjálfu sér var það ekki erfitt fyrir mig vegna þess að ég átti svo frábæra mömmu,sem kannski vissi meira en margur.Ég man ekki einu sinn hvenær eða hvernig hún sagði mér að hún væri ekki mamma mín og pabbi væri ekki pabbi minn,ég man bara að þegar stelpa í nágrenninu fór að stríða mér á því að ég væri gefin,þá sagði ég viða hana að ég væri heppnari en hún,því ég ætti tvær mömmurÉg hef alltaf verið mjög stolt af þessu svari,ég er mjög stolt af henni mömmu minni,að hafa kennt mér að svara svona fyrir mig,vegna þess að ég var mjög feimið barn og frekar tilbúin að láta troða á mér,en þessi tilfinning að standa upp í hárinu á þessari stelpu,sem var þar að auki dóttir skólastjórans,er eitthvað sem lifir í minningu minni alltaf

Ég fann ekkert fyrir því í móðurfjölskyldu minni að ég væri ekki eins og hinir krakkarni,ég ólst upp í húsi sem pabbi og maður móðursystur minnar byggðu(því miður dó hann mjög ungur)við frænkurnar ólumst upp eins og systur og það var ómetanlegt,svo var amma og aðrar móðursystur mínar og móðurbræður og þeirra fjölskyldur stutt frá.Það var einhvernvegin öðruvísi með föðurfólkið,einhvernvegin fannst mér sem barni og unglingi ,þau ekki taka mér,en seinna þegar ég var sjálf komin með fjölskyldu kynntist ég föðurömmu minni og það var bar frábært,sætti mig einhvernvegin við þann part af fjölskyldunni.Reyndar hef ég átt fínt samband við dætur föðursystur minnar,sérstaklega í seinni tíð.

Þegar ég hugsa til baka,þá held ég að þessi lífsreynsla,að vera "tökubarn"á stríðsárunum,hafi bara styrkt mig,mér þykir ofboðslega vænt um báðar fjölskyldurnar mínar og kannski vegna þess að við erum á litla Íslandi ,fékk ég að kynnast móðurfjölskyldunni minni.Bróðir minn Þorgeir Þorgeirsson(blessuð sé minning hans) og konan hans Vilborg Dagbjartsdóttir,lögðu mikið á sig til að hafa upp á  mér. Það skrítna var að þegar ég var lítil,svona átta níu ára,ætlaði mamma að fara með mig á jarðaför afa míns,(hún fylgdist alltaf vel með móðurfólkinu mínu) hún ætlaði  bara að laumast með mig aftast í kirkjuna,en ég lét mig bara hverfa og kom ekki heim fyrr en um kvöldmat þetta var bara ekki að mínu skapi,kunni ekki að segja nei,svo ég fór bara í berjamó Mömmu langaði bara svo mikið til að ég fengi að kynnast mínu fólki.Þannig að þegar hann séra Björn bankaði uppá hjá pabba og mömmu og sagði þeim að bróðir minn hefði haft samband við hann til að athuga hvort þau mættu hafa samband við mig,þá var aldrei efi í hennar huga hvað ætti að gera,þó ég væri kasólétt af öðru barninu mínu,hún bauð þeim að hitta okkur heima hjá þeim,ég var hræðilega kvíðin,man að mér fannst ég ekki eiga nein almennileg föt til að vera í,því var reddað ,við hittumst og lifðum það öll afAllavega er ég ofboðslega þakklát Þorgeir og Vilborgu að haf tekið þetta upp hjá sér,ég veit að það var ekki auðvelt hjá þeim,ég vildi bara að ég hefði getað átt nánari og betri samskipti við þennan eina bróðir minn sem ég þekkti áður en hann dó,en það er alltaf hægt að vera vitur eftri  á ekki satt

Það eina sem ég iðrast,ekki mín vegna,heldur barnanna og annarra afkomenda vegna,er að hafa ekki,í þetta eina skipti sem ég hitti mömmu mína,spurt hana hver væri pabbi minn.Kannski ekki skrítið þó ég gæti ekki spurt hana þá,við vorum svo hræðilega stressaðar en kannski hefði ég getað grennslast fyrir á meðan hún lifði,þetta skipti mig bara ekki svo miklu máli þá.Ég man samt,þegar ég var táningur,ef einhver sagði að það væri hjónasvipur með mér og einhverjum strák,sem ég var að slá mér upp með,þá hætti ég með honum með það sama,alveg sannfærð um að hann væri bróðir minn Ég veit að börnin mín hafa liðið fyrir hugleysi mitt,ég hef reynt að spyrja systur mínar,engin segist vita neitt,kannski er það öllum fyrir best,samt finn ég eftir því sem aldurinn færis yfir að ég hefði svo sannarlega viljað vita hver var faðir minn,en hver veit,kannski var mér ekki ætlað að vita það.

Í dag veit ég bara það að ég er ofboðslega stolt af fjölskyldunni minni,ég man að þegar ég varð ófrísk af Gunna elsta syni okkar,þá hugsaði ég,hann er minn loksins var eitthvað sem ég gat tengt við bara mig,alveg burtséð frá því,hvað mér þótti vænt um mömmu,pabba og systur mínar,ég elskaði þau alveg jafn mikið,það var bara eitthvað sem tengdist MÉR. Þetta var ólýsanleg tilfinning

Í dag á ég 16 afkomendur og fyrir mig er það ómetanlegt,ég veit ekki hvort nokkur sem ekki hefur gengið í gegn um það,að vera" einskinsmanns barn" eins og ég er viss um að margir ættleiddir upplifa,vita hvað ég er að tala um,en þrátt fyrir dásamlega fjölskyldu,er það þetta sem skyptir mestu máli fyri mig.

Ég ætla að ljúka þessari færslu með því að óska  þess,að þeir sem finna einhverja samsvörun við þessari sögu gefi mér koment og hinir líka,það er alltaf gaman að heyra hvað aðrir hafa að segjaÉg bið ykkur öllum Guðs blessunar

 

 

 

 

Athugasemdir

[Hólmdís Hjartardóttir, 5.7.2008 kl. 02:55]

[Ragnheiður , 5.7.2008 kl. 08:22]

Ég las þetta allt í morgunsárið og finnst ég vita meira á eftir. Ég þekki ekki vel til slíkra aðstæðna en kannast við erfiðleika eins og þá sem móðir þín átti við að etja. Móðir mín var ásamt sínum systkinum ,ein að þeim sem voru vistuð á barnaheimilum ríkisins vegna bágborins ástands heima við. Hún var aðeins eldri, fædd 38

[Sigga Litla (IP-tala skráð) 6.7.2008 kl. 18:22]

Aii. langar að knusa þig!!! Love you, amma

miss u, ur the best XXX

mamma bidur ad heilsa ;)

[Aðalheiður Friðriksd. Jensen, 13.7.2008 kl. 20:42]

Vá það var mjög áhugavert að lesa þessa færslu elsku mamma , ekki vissi ég að það angraði þig núna að vita ekki hver pabbi þin er . Þú ert hetjan mín og verður alltaf . Elska þig endalaust mikið

Heiða og dætur