Sigríður Þórólfsdóttir

Elsku ættingjar mínir og vinir sem nenna að lesa blogið mitt,ég ætla að reyna að koma frá mér því sem hvílir á mér akkúrat núna,það eru komnir 5 mánuðir síðan ég bloggaði síðast,þá var Frikki minn bara þó nokkuð með á nótunum þessi elska,síðan gerðist það að hann fór að verða skapstirður mjög kvalinn í skrokknum og bara leið alment mjög illa.Ég ræddi bæði við Þuru sem er yfir öllum deildum á báðum hrafnistuheimilunum og einnig við hana Siggu Rós sem er yfir hjúkrunnarforstjóri þær eru báðar eins og bestu vinkonur mínar ég get sagt allt við þær sem mér liggur á hjarta.Þeim fannst eins og okkur að það væri alveg kominn tími til að athuga lyfin hvort þau væru að vinna nógu vel á móti öllum þessum kvölum sem hann var að ganga í gegn um.

Það var ákveðið að gefa houm miklu sterkari verkjalyf og að ég held að minka aðeins við heilabilunnarlyfir því þau eru svo lítið eða ekkert að hjálpa sjúkdómurinn er komin á annað stig sem er því miður miklu grimmara,elsku Frikki minn vill helst bara liggja upp í rúmi og móka kanski eru alskonar myndir á fleigiferð í hausnum á honum en oftast nær þegar ég kem veit hann ekki hvar hann er,hann er hissa á hverig ég fann hann,en það sem ég þakka fyrir þekkir hann mig,Laeilu og Victoriu þar sem við komum oftast til hans.

Og nú ætla ég að tala um hvernig þetta allt hefur áhrif á mig,ég er að horfa upp á manninn minn til 53 ára við höfum gengið í gegn um alls konar hremminga en líka margar gleði stundir,okkur hefur tekist,þrátt fyrir mörg mjög slæm áföll,(sem ég hélt á tímabili að myndi rústa þessu hjónabandi)en einhvernvegin tókst okkur með Guðs hjálp og kanski okkar eigin styrk til að vinna rétt úr erfiðleikunum,og ég er svo endalaust stolt og þakklát fyrir það. Mig langar svo að segja við börnin mín og afkomendur að fyrst við gátum lagað okkar vandamál þá geta allir það fólk þarf bara að geta talað saman og treyst hvort öðru og það er það sem ég svo sannarlega bið fyrir mínum afkomendum sem kanski lesa þetta einhverntíma að tala saman leysa málin og finna ástina og traustið, í óljósri  framtíð á ég kanski einhvertíma eftir að horfa á ykkur gullin mín frá þeim stað sem ég fer eftir dauðan og sjá að þið getið notað eithvað af þessum hugleiðingum mínum sem svo sannarlega myndu gleðja mitt hjart.

Ég get alveg viðurkent að þegar þessi breiting skall á var ég svo gjörsamlega óviðbúin,ég vissi þetta allt saman er búin að lesa um allt sem ég hef náð í, geri mér mjög góða mynd af því hvert þessi sjúkdómur leiðir EN samt sem áður þurfti ég nokkra daga til að átta mig á að maðurinn minn er að fjara út frá okkur,ég hef ekki hugmynd um hvað langan tíma það tekur ég veit bara að ég get tekið eitt í einu og þegar þorf er á því þá mun ég svo sannarlega standa keik í stafni og fylgja elskunni minni síðast spölin hvenær sem hann fer þessi elska mín 3 3

30 Júní á þessu ári voru 3 ár frá því að ég og fjölskylda  mín upplifðum þá mestu sorg sem hægt er að hugsa sér.

Hún Heiða okkar lést sviplega heima hjá sér aðeins 48 ára gömul,mamma fjögurra stelpna og amma 4 barnabarna tvær dæturnar bjuggu í Noregi og öll barnabörnin Sigrún systir hennar og maðurinn hennar og börn,hún og Victoria yngsta stelpan hennar voru að undirbúa ferð til þeirra eftir bara nokkra daga.

Heiða mín var algjör baráttujaxl,hún var bara 16 ára þegar hún varð ófrísk af elstu stelpunni sinn henni Lindu Maríu hún fór fljótlega að búa með barnsföðurnum og eignaðist Lilju Rós og Guðný Ósk með honum,þau skildu og hún barðist áfram með stelpurnar sínar vann bæði í fiski og eins hjá Reykjanesbæ við garðyrkjustörf sem hún elskaði,leigubílaakstur og ýmislegt  við gátum rétt henni hálparhönd og á einhverjum tímapunkti bjuggu þær mæðgur allar hjá okkur á milli íbúða sem var bara yndislegt það var líka alltaf alveg sérstkt samband á milli allra barnanna okkar þannig að þau voru alltaf tilbúin að hjálpast að ef eithvað bjáðai á hjá einhverju þeirra og þannig er það enn í dag.

Heiða flutti í Hafnafjörð og þar var hún þegar hún eignaðist yngstu dóttir sína hana Victoriu Rut eldri stelpurnar voru svo tilbúnar að vera í mömmu leik með hana þar sem þær voru allar svo miklu eldri,Vcitoria fór í fyrsta bekk í Hafnafirði en þá var heilsu Heiðu minnar farið að hraka svo að við fengum hana til að koma til Keflavíkur þar sem tvær dætur hennar voru fluttar til Noregs og ein var hér í bæ. 

Við vorum svo lánsamar að ég gat útvegað henni íbúð í næstu blokk við okkur,Lilja og Laeila bjuggu báðar í minni blokk svo þetta var nánast eins og kommúna við hittumst á hverjum degiVictoria valsaðiá milliog gat sofið þar sen henni hentaði,við gerðum ýmislegt saman og þó það væri ekki anað en að grilla saman eða fara saman út í búð og versla í matinn hittast í kaffisopa hvor hjá annari það voru svo ótalmargir hlutir sumir yndislegir aðrir erfiðari eins og að fara með Heiðu fárveika á Heilsugæslustöðina og hitta á misvitra lækna sem ýmist töldu að hún væri  að leita eftir Verkjastyllingu eða sáu hvað hún var veik og sendu hana inneftir í sjúkrabíl þar sem hún kanski endaði á gjörgæslu.þetta var svo sannarlegaerfitt en samt hefði ég ekki viljað missa af þessu,þvíaðþó hún væriveik eða glöð þá áttum við allar þessar stundir saman og ég er svo þakklát fyrir allan þennan tíma því þessi tími sársauki eða gleði eru allt minningar sem ég á um barnið mitt,sem fæddist 8 merkur var yndisleg og róleg alltaf átti  bróðir sem elskaði hana út af lífinu og vildi allt fyrir hana gera alltaf átti tvær yngri systur sem elskuðu hana ekkert minna og eignaðist fjórar dásamlegar stelpur sem hún hefði fórnað lífinu fyrir,ég trúi því í dag að forlögin hafi stjórnað því að þær mæðgur fluttu til okkar á þessum tímapunkti því það hefði verið svo mikklu erfiðara fyrir okkur öll ef þetta hefði gerst öðruvísi,ef hún hefði verið ein í Hafnafirði með Victoriu,ef Victoria hefð þurft að flytja hingað án þess að þekkja nokkurn í skólanum og vegna þess að ég trú því að Guð eða forlögin eða hvað við viljum kalla það ráði örlögum okkar þá trúi ég því líka að eins skelfilegt og þssi atburðu var í okkar lífi þá var okkur hlíft við mörgu sem hefði getað orðið miklu verra sérstaklega gagnvart Victoriu,hún hefði getað verið ein með mömmu sinni þegar hún varð bráðkvödd 8 ára gamalt barn með engan nálægt sér sem hún gat leitað til,hún gæti hafa þurft að flytja hingað án þess að þekkja nokkra krakka í skólanum og að öllu leit hefði þetta getað orðið skelfilegra.

En ekki miskilja mig þetta er samt búið að taka 3 ár að geta bara farið frá mér,hún er búin að fá sálfæðiaðstoð frá fyrsta degi fyrst í skólanum sínum sem var ekki að skila neinu en svo hérna hjá Gosa teyminu hjá HSS og þó sálfræðingurinn hennar hún Íris sé hætt er hún enn í skyp sambandi við okkur til að fylgjast með hvort hún er að fylgja leiðbeinigunum sem hún gaf henni áður en hún hætti,og ég get sagt það með gleði í hjarta að loksins er þessari elsku að takast að fara frá mér þetta er önnur nóttin sem hún er frá mér hún fór í sumarbústð með Laeilu og Villa og við byndum miklar vonir við að henni takist að vinna bug á þessum ótta að ég deyji ef hún fer frá mér.

Ekkert foreldri ætti að þurfa að missa barnið sitt,náttúrulögmálið segir að þeir ungu eigi að lifa og þeir gömlu eigi að deyja enþví miður ræður þetta lögmál engu foreldrar missa börn sín og verða að lifa með því og það gerum við í flestumtilfellum en sá sársauki sem foreldri gengur í gegn um er ólýsanlegur og það er ótrúlega erfitt að sættast við þau örlög,en í mínu tilfelli get ég hugsað elsku Heiða mín þarf eki að þjást lengur,henni leið oft mjög illa hún var nýrnasjúklingur og líka mjög slæm af gigt,samt sem áður elskaði hún börnin sín og barnabörn hlakkaði óskaplega mikið til að fara og heimsækja alla í Noregi en svona gerist oft það er bar klippt á lífsþráðinn,ég mun aldrei gleima þessu augnabliki sem ég horfði á barnið mitt liggjandi á stofugólfinu reyna að blása í hana lífi vitandi innst inni að hín var farinn,örugglega á betri stað þar sem henni líður vel en var sannarlega ekki tilbúin að meðtaka það þá en ég held að ég geri það í dag vegna þess að ef maður ætlar að halda áfram að lifa og að vera til fyrir fjölskylduna sína þá verður maður að sætta sig við áföllin og ég trúi því einlæglega að elsku Heiða mín sé á betri stað laus við alla sjúkdóma  ég trúi því líka að hún vaki yfir okkur og sé náægt okkur .

Kanski er þetta bara eithvað sem maður býr til þegar maður lendir í svona áfalli,en mér er alveg nákvæmlega sama vegna þess að þessi trú hjálpar mér að komast í gegn um sorgina og sökknuðinn og hjálpar mér líka að ala upp stelpuna hennar sem er svo mikið yndi en þarf svo ofboðslega á ást og öryggi að halda.

Ég veit að þetta blogg mitt er svolítið öðruvísi en sum önnur en ég þurfti að skrifa um þetta og af hverju ekki hér eins og annars staðar kanski eru einhverjir  sem finna samhljóm í sökniði móður sem missir barnið sitt en allavega ætla ég að leyfa þessu að fara eins og hinum .

Það eru nú ekki nema um 2 mánuðir síðan ég bloggaði síðast sem telst bara gott hjá mér,það er ekki að ég hugsi ekki oft um að það væri kanski gott að setjast niður og skrifa en þá er ég einhvernvegin ekki tilbúin og þá geri ég það ekki,en í kvöld helltist allt í einu yfir mig löngun til að setjast niður og kanski bara sjá til hvað kemur,það er svo margt búið að vera að brjótast í mér,ekki bara veikindin hans Frikka í dag,heldur kanski lífið okkar saman síðustu 54 árin,ég áttaði mig á því fyrir nokkru að þetta er orðin meira en hálf öld,sem mér fannst þegar ég var yngri heilmikið.

Við Frikki kyntumst 1961 ég var þá ný búin að slíta trúlofunn við yndislegan strák sem mér fannst einhvernvegin ekki vera að ganga,ég var líka ný útskrifuð af húsmæðraskóla og langaði að vinna í einnhverju öðru en fiski,sem ég hafði gert frá 13 ára aldri,ég var svo heppin að fá vinnu á leigubílastöð hér í Keflavík,þetta var mjög skemtilegt líf ég var frí og frjáls eignaðist góðar vinkonur og við djömmuðum helling,svo var það einn daginn þegar ég var á vakt upp á flugvelli kom þessi strákur inn sem var reyndar næstum 9 árum eldri en ég,ég hafð séð hann áður með tvíburabróðir hans sem hét Niels og mér og vinkonu minni fanst þeir frekar stórir með sig og leiðinlegir,svo ég var nú ekki par hrifin þegar hann fór að keyra á stöðinni,en það æxlaðist nú svo að við urðum mjög góðir vinir hann keyrði mig oftast heim eftir kvöldvaktirnar og ég fann að ég átti mjög gott með að tala við hann og trúa honum fyrir ýmsu sem gekk á í mínu lífi og að lokum,mörgum mánuðum seinna urðum við par og þessi strákur var hann Frikki minn.

Ég flutti fyrst heim til hans þar sem hann var enn í foreldrahúsum,en eftir að við giftum okkur og eignuðumst frumburðinn hann Gunna minn fórum við að búa,ég ætla ekki að láta eins og það hafi verið eithvað auðvelt að búa með  tvíbura sem var vanur að gera allt með bróðir sínum svo þeim fannst auðvitað alveg sjálfsagt að fara á dajmmið og skilja mig bara eftir heima með barnið og sérstaklega þegar ég varð svo ófrísk aftur þegar Gunni var 6 mánaða og Heiða mín fæddist þegar hann var 15 mánaða .+Eg varð ofboðslega veik fékk barnsfararsótt og var vart hugað líf í 3 sólarhringa,það breitti Frikka mínum svolítið hann minkaði djammið en kanski ekki drykkjuna,sex árum eftir Heiðu kom Sigrún og enn var ég ekki farin að kveikja á því að ég var gift alkahólista ég var alveg dæmigerður aðstandandi alaka ég laug fyrir hann þegar hann gat ekki mætt í vinnu afsakaði hann í fjölskylduboðum og meirra að segja reyndi að sýna honum hvernig væri að vera giftur drykkjumanneskju með því að vera full þegar hann kom heim en það fannst honum auðvitað alveg frábært því þá gat hann dottið í það með mér!!

Um þetta leiti gerðist sá skelfilegi atburður að tvíburabróðir hans og nánasti vinur  svifti sig lífi,þetta var skelfileg lífsreynsla og ég hélt þá að við mundum aldrei eiga eftir að uppllifa neitt þessu líkt,eftir þetta jókst drykkjan til mikilla muna og varð svo mikil að um tíma fór ég heim til foreldra minna til að ná áttum og finna út hvað ég gæti gert með 3 börn,ég fann svo mikið til með honum en á sama tíma gat ég ekki boðið mér og börnunum upp á þessa geðveiki en ég var samt svo hrædd um hann að ég fékk prestinn okkar til að fara til hans og hann sat yfir honum heila nótt!!!

Ég fór svo heim aftur og enn og aftur reyndum við að laga það sem hafði farið aflaga ég varð ófrísk af yngstu stelpunni okkar henni Laeilu og við ætluðum að laga allt og gerðum það smá saman hann fór svo í meðferð og égí AL-ANON sem gjörsamlega bjargaði geðheilsu minni og ekki bara það enn í dag eru þessi fræði að hjálpa mér kanski ekki skrítið því ég var virk í þessum samtökum yfir 20 ár og ég fullyrði það að það er þeim að þakka að ég hef komið þetta heil út úr þeirri miklu og sáraukafullu lífsreynslu sem við höfum gengið í gegn um.

Frikki vann sem yfirverkstjóri hjá varnarliðinu á þungavinnuvélum í mörg ár og við höfðum það alveg ágætt þá varð hann fyrir því að hálsbrotna og var frá vinnu í eitt ár nokkrum árum seinna fór hann að keyra leigubíl og lenti þá í að það var keyrt aftan á hann og hann hálsbrotnaði aftur,eftir það smá saman versnaði heilsan hjá honum þar til hann varð að hætta að vinna um 65 ára.Hann var á mörgum sterkum lyfjum og í fyrstu kenndi ég því um að hann var orðin svolítið minnislaus,en á endanum fengum við tíma inn á landakoti til að tékka á honum en það kom ekkert út úr því annað en að þau héldu að hann væri þunglyndur og fyrverandi "alki".

Lífið hélt áfram hjá okkur og fjölskyldunni Gunni okkar fór í sýrimannaskólann í Eyjum og náði sér í yndislega konu þar,þau búa þar með þrjú börn og eitt barnabarn,Heiða okkar bjó með manni átti með honum 3 ydislegar dætur skildi flutti í Hfanafjörð en var orðin mjög heilsulaus hafði eignast Victoriu svo þær fluttu til Kefluavíkur,Sigrún giftirst líka og átti tvö börn,skildi er núna gift Hollending í hamingjusömu hjónabandi í Noregi Laeila giftist eignaðist andvana dóttur sem var mjög mikið áfall fyrir okkur öll,hún skildi en giftist áftur og á núna þrjú yndisleg fósturbörn.Þetta er fjölskyldan okkar í MJÖG stuttu máli,það eru svo margar gleði og sorgar stundir í þessari stuttu lýsingu minni á fjölskyldunni okkar,en svona var hún í mjög stuttu máli.

Svo breyttist allt  á einu augnabliki Victoria fékk að gista hjá okkur vegna þess að mamma hennar var mjög lasin og ætlaði snemma að sofa þær voru að undirbúa Noregsferð,svo um morgunin vekur Victoria mig hafði hlaupið heim til að ná í föt og fann mömmu sína liggjandi á stofugólfinu,ég vakti dóttir hennar sem bjó í sömumu blokk og ég og við hlupum yfir þetta er það skelfilegasta augnablik í mínu lífi að koma að barninu mínu látnu og geta ekkert gert og að þurfa svo að segja heilabilaða manninum mínum frá því sem hafði gerst reyna að útskíra fyrir 8 ára stelpunni hennar hvað hafði gerst að reyna að skilja SJÁLF hvað hafði gerst.

Í dag eru næstum 3 ár frá þessum atburði sem gjörsamlega sundraði tilveru okkar,auðvitað stóðum við þétt saman fjölskyldan í gegn um þennan mikla harmleik og ég er óendanlega þakklát fyrir hvað við eigum yndisleg börn og barnörn sem eru  tilbúin aðstiðja okkur og styrkja,ég fann það fljótlega eftir að Heiða dó að Frikka hrakaði,hann var í dagvistun sem var bara góð ég tók Victoríu til okkar það koma aldrei neitt annað til greina það var tvisvar búið að bjóða mér pláss fyrir hann bæði á Hlévangi og svo á Nesvölum ég sagði fyrst nei svo talaði ég við börnin mín og með tilliti til þess að ég var með litla stelpu sem þurfti stuning allan sólarhringin þá ákváðum við að taka boðinu á Nesvelli og við sjáum ekki eftir því.

 Ég hef auðvitað oft hugsað eins og svo margir aðrir af hverju leggur Guð þetta á okkur versus kanski MIG eina sem ég veit fyrir víst er að enginn sleppur við sorg í lífinu og ég er búin að komast að því að Guð lagði vissulega mikið á okkur og það var erfitt fyrir MIG að Frikki greindist með heilabilun,en það var ekkert síður erfitt fyrir hann að flytja á stað sem er ekkiheima ,það var líka erfitt fyrir börnin hanns að vita að hann var orðin það slæmur að hann þurfti að flitja,en það sem ég hef uppgötvað í öllu þessu sorgarferli er að Guð leggur líka líkn með þraut og í mínu tilfelli er það VICTORÍA  og kanski í hennar tilfelli líka ég vill allavega trúa því ég held við styrkjum hvor aðra með þeim kærleika sem við berum til hvor annarar.

Og núna held ég að ég hafi létt á hjarta mínu í bili,það sem mig langar að fólk skilji í þessari sögu okkar Frikka að það er engin lausn að gefast upp við hefðum svo sannarlega oft haft ástæðu til að skilja en ég er Guði svo þakklát í dag fyrir að við gáfumst aldrei upp á hvort öðru þrátt fyrir erfiðleika eru börnin okkar heisteipt og góðir þjóðfélagsþegnar sem við fáum óendanlega ást kærleik og styrk frá og fyrir það er ég mjög þakklát fyrir.

Ég veit að ég er búin að skrifa um sumt af þessu áður en nú hafði ég þörf fyrir að gera þetta aðeins öðruvísi bara fyrir mig .

Það eru komin 3 ár síðan ég hef bloggað og satt að segja var ég búin að gleima hvað bloggið getur gert manni gott.Á þessum þrem árum hefur líf mitt tekið alveg ótrúlegum breitingum,Frikka hefur versnað og núna er hann kominn á hjúkrunnarheimili,við erum búin að missa dóttir okkar og ég er orðin "einstæð amma" með ömmustelpuna mína hana Victoriu Rut,sem er að verða 11 ára.

Lengi vel var ég alveg ákveðin í því að Frikki færi ekki á hjúkrunnarheimili fyrr en ég væri orðin það léleg að ég gæti ekki hugsað um hann og þá færum við saman,en almættinu hefur ekki alveg hugnast þessi ákvörðun mín,því það sem gerðist var bæði óvænt og hræðilega sárt,hún Heiða okkar sem hafði flutt til Keflavíkur frá Hafnafirði til að vera nær okkur með litlu stelpuna sína hana Victoriu Rut sem var þá að byrja í 2. bekk,vegna þess að hún var svo mikill sjúklingur og þurfti mikla hjálp.

Það var alveg yndislegt að hafa þær mæðgur hér í næsta nágrenni,en mér hafði tekist að útvega þeim íbúð í næstu blokk við okkur,Victoria naut þess að vera nálægt fjölskyldunni sinni og geta gist þar sem hana langaði að vera hverju sinni,Heiða var líka alsæla að vera í örygginu í námundan við okkur og í rúmt ár eru þær saman með okkur,svo gerist það sumarið 2013 að þær eru búnar að panta sér far til Noregs þar sem tvær dætur Heiðu og öll barnabörn og systir hennar og hennar börn búa,að öllu er allt í einu lokið.

Victoria svaf hjá okkur þessa nótt því mamma hennar var mjög slöpp og ætlaði snemma að sofa,Victoria vaknar um 11 og vekur mig og segist ætla heim að ná í föt á sig,hún kemur til baka skelfingu lostin og segir að mamma liggji á gólfinu og vilji ekki vakna,við Lilja dóttir hennar hlaupum yfir og það er sú hræðilegasta stund sem ég hef upplifað,að koma að ástkæru barninu mínu andvana á stofugólfinu heima hjá sér,ég ætla ekkert að reyna að lýsa þeim dögum sem fóru í hönd,með heilabilaðan pabba sem samt skildi svo ósköp vel hvað var að gerast og barn sem var í taugalosti sem skildi ekki neitt af því sem var að gerast og með mig mölbrotna sem varð að ver sterk fyrir þau tvö og restina af fjölskyldunni.

Þetta áfall er auðvitað það lang erfiðasta sem ég hef nokkurntíma gengið í gegn um og ég bað Guð um að gefa mér styrk til að komast í gegn um og það gerði hann svo sannarlega,við jörðuðum Heiðu okkar,ég fékk sem betur fer forræðið yfir Victoriu sem vill hvergi nokkurs staðar annarstaðar vera,hún á langt í land með að finna öryggi aftur,hún getur hvergi sofið nema hjá mér,það er ekki möguleiki að hún geti gist einhverstaðar annarstaðar,hún verður helst að vita af mér 24 tíma í sólarhring.

Allt þetta álag gerði manninuum mínum ekki gott og það kom að því að ég þurfti að samþykkja að setja hann á hjúkrunnarheimili,ég var engan vegin tilbúin til þess og byrjaði á að segja nei,en sem betur fer hugsaði ég mig um og í samráði við hann ákváðum við að þetta væri besta lausnin,við bárum ábyrgð á brotnu barni sem þurfti á mér að halda allan sólarhringinn og ég fann að ég gat ekki sinnt Frikka mínum eins og hann þurft.Sem betur fer gerði hann sér alveg grein fyrir því líka að þetta var eina lausnin.Hann kemur samt í "heimsókn" um hverja helgi bæði laugardag og sunnudag og borðar með okkur kvöldmat,en er alltaf tilbúinn að fara "heim" þegar kvöldið kemur.

Þessar síðustu vikur er ég búin að vera að breyta heimilinu okkar meira fyrir okkur Victoriu,hún er að byrja í píanónámi,og Gunni sonur okkar og Siddý konan hans keyptu handa henni píanó,þá þurfti hún að fá stærra herbergi,svo við skiptum,hún fór í "hjónaherbergið" og ég í "barnaherbergið"Þetta hefði ekki tekist nema af því að Guðný næst yngsta dóttir Heiðu kom í heimsókn frá Noregi sem hún reynir að gera mánaðarlega,og hún tók  sig til og málaði fyrir ömmu sína.

Ég verð að viðurkenna það að það kom mér á óvart hvað ég naut þess aað skipta um herbergi,Victoria var búin að sofa í afa rúmi síðan hann fór,og ég þurfti bara að venjast því að ver án hanns,en það gekk ekki fyrr en við vorum búnar að skipta um herbergi,og það fyndna er að þá rann allt í einu upp fyrir mér að ég hef ekki sofið ein síðan ég var 16 ára gömul!!!!!! og ég verð að viðurkenna að það er bar æðislegt!!!

Eins og ég sagði í upphafi er orðið ansi langt síðan ég hef bloggað var næstum búin að gleyma því vegna þess að maður er alltaf á facebook og getur ansi mikið tjáð sig þar,en sumt segir maður ekki þar,þetta er mín aðferð til að bæði losa mig og vonadi get ég með því að tjá mig svona opinskátt um það sem ég er að ganga í gegn um hjálpað einhverjum sem er að ganga í gegn um svipað,ég hef upplifað það að bloggið mitt hefur haft áhrif og jafnvel hjálpað fólki og þess vegna er ég tilbúin að tjá mig svona opinskátt,því ég veit að margir hafa gengið í gegn um svipað og jafnvel enn meiri erfiðleika en við,ég er bara Guði svo þakklát fyrir hvað allt gengur vel,auðvitað eru erfiðleikar en ég á svo dásamleg börn,tengdabörn og barnabörn sem eru endalaust tilbúin að hjálpa mér fyrir utan vini mína og ekki síður vini barnanna minna hvað í ósköpunum gæti ég beðið um meira <3 <3

Elsku vinir,ég veit ekki hvort ég á að vera að blogga núna,ég er döpur og einmanna og þá er kannski ekki rétt að vera að úthella hjarta sínu,en það hefur bar hjálpað mér svo mikið í þessum erfiðleikum að skrifa mig frá þeim og ekki síður að fá viðbrögð frá ykkur kæru vinir sem nennið að lesa þetta

Það er eins að kljást við veikindi aðstandenda hvort sem það heitir alkahólismi eða minnistap eða bara hvað annað,maður er endalaust að berjast við efasemdir og samviskubit.Ég man þegar var búin að vera slæm drykkja hjá alkanum,þá var maður reiður vonlaus og lítill,svo komu auðvitað góðir dagar þegar hann reyndi allt sem hann gat til að gera manni til geðs og í nokkra daga var lífið bærilegt og maður fór að vonast eftir betri tíð og trúa því að maður hafi bara verið að gera úlfalda úr mýflugu,og samviskubitið var að drepa mann,en því miður,næsta helgi kom og hún var jafnvel verri en sú síðasta,svona er þetta líka núna,hann fær hryllilega slæma daga,oftast um helgi,þegar hann hefur ekki rútínuna sína,ég verð alveg eyðilögð,rýk með hann til læknis,ekkert nýtt kemur í ljós,jafnvel tekin heilasneiðmynd og allt er í lagi,svo heyri ég að allt gangi svo vel í dagdvölinni,hann er hrókur alls fagnaðar og enginn finnur að neitt sé slæmt,þá hugsa ég auðvitað,er það ég sem er biluð!!!það er ekkert að honum!!!!!En sem betur fer eru fleiri sem umgangast okkur,og auðvitað frétti ég að hann eigi sína slæmu daga í dagdvölinni líka,og jafnvel hann talar um það daglega að honum líði eins og hausinn sé tómur og hann viti ekkert í sinn haus og þá finn ég svo hryllilega til með honum,mér finnst hann allt of ungur til að finna þessa tilfinningu,hann er bara 74 ára gamall,ég á pabba sem er 96 ára og er komin á þetta stig og það er kannski eðlileg,en ekki Frikki minn!!!!það er bara ekki sangjarnt eftir allt sem hann hefur þurft að ganga í gegn um!!!Hann er búin að brjóta á sér bakið,búin að hálsbrotna ekki einu sinni heldur tvisvar,hann er búin að fá blöðruhálskyrtils krabbamein,hann er búin að missa eineggja tvíburabróðir sinn,sem var örugglega mesta áfallið,þeir voru eins og einn maður,enda vissi hann vel að það var eitthvað mikið að þegar bróðir hans skaut sig,því hann fékk engan frið,eftir það var líf okkar heilt helvíti,þangað til okkur féll sú blessun í skaut að eignast síðasta barnið okkar á dánardegi bróður hans á 17 Júní 3 árum síðar,nokkrum árum seinna fór hann í meðferð og lífið breyttist.

Við áttum dásamlegan tíma heil 8 ár,þá sprakk hann,drykkjan var aldrei eins slæm og hún hafði verið,hann fór svo í meðferð aftur það stóð nokkur ár,en í dag er það bara svoleiðis að hann er bara rosa sáttur ef hann fær tvö glös á laugardagskvöldi,sofnar sáttur og líður vel,en ef það klikkar þá er hann fúll,þetta gamla munstur er svakalega þrautseigt!!!

Ég hamast við að reyna að hugsa ekki hvernig þetta verði,á sama tíma og ég er að horfa upp á pabba minn komin töluvert lengra og ég væri víst ekki mannleg ef það hvarflaði aldrei að mér hvernig þetta á eftir að þróast,á sama tíma er ég að reyna að njóta augnabliksins,en stundum eru þessi augnablik ekki það sem maður væntir,vegna þess að maður fær engin viðbrögð við því sem er að gerast í lífi okkar,við eigum ekki lengur neina sameiginlega drauma,vegna þess að hann á enga.

En ég hef sem betur fer komið mér upp áhugamálum,ég er að læra lystmálun,þökk sé Sigrúnu minni,sem gaf mömmu sinni gjafakort í föndri hjá öldruðum,ég hefði eflaust falið mig á bak við að hafa ekki efni á þessu,en Guð hvað þetta er rosalega gaman ,ég reyni allt sem ég get til að hafa ekki samviskubit yfir að geta gert hluti sem hann getur ekki gert,en það gengur ekki vel,en ég veit líka að það er vegna þess að ég er svo svakalega meðvirk,ekki bara með honum,heldur öðrum fjölskyldumeðlimum,svo næsta skref er að koma sér út úr því...........sé samt ekki fyrir mér að mér takist að loka á fjölskylduna og fari að hugsa bara um mig........er ekki einu sinni viss um að ég vilji það

Nú er ég búin að úthella hjarta mínu einu sinni enn,þetta er í raun svakalega erfitt,mér finnst hálft í hvoru að ég megi ekki einu sinni hugsa svona hvað þá tala um það,en ég ætla að láta þetta fara,ég vona svo sannarlega að þessi reynsla mín geti hjálpað einhverjum,vegna þess að ég lærði það í AL-ANON að ef maður deilir reynslu sinni með öðrum,þá hjálpar það,svo ég vona svo sannarlega að einhver sem virkilega þarf á því að halda lesi þetta,,,,, en elsku vinir ég sendi ykkur mínar bestu kveðjur og vona að þið kvittið ef þið lesið,þá veit ég að ég hef úthelt hjarta mínu fyrir einhvern sem kannski þurfti á Því að halda