Miningar um hetjuna hana Heiðu mína og líf okkar saman í 48 ár.

30 Júní á þessu ári voru 3 ár frá því að ég og fjölskylda  mín upplifðum þá mestu sorg sem hægt er að hugsa sér.

Hún Heiða okkar lést sviplega heima hjá sér aðeins 48 ára gömul,mamma fjögurra stelpna og amma 4 barnabarna tvær dæturnar bjuggu í Noregi og öll barnabörnin Sigrún systir hennar og maðurinn hennar og börn,hún og Victoria yngsta stelpan hennar voru að undirbúa ferð til þeirra eftir bara nokkra daga.

Heiða mín var algjör baráttujaxl,hún var bara 16 ára þegar hún varð ófrísk af elstu stelpunni sinn henni Lindu Maríu hún fór fljótlega að búa með barnsföðurnum og eignaðist Lilju Rós og Guðný Ósk með honum,þau skildu og hún barðist áfram með stelpurnar sínar vann bæði í fiski og eins hjá Reykjanesbæ við garðyrkjustörf sem hún elskaði,leigubílaakstur og ýmislegt  við gátum rétt henni hálparhönd og á einhverjum tímapunkti bjuggu þær mæðgur allar hjá okkur á milli íbúða sem var bara yndislegt það var líka alltaf alveg sérstkt samband á milli allra barnanna okkar þannig að þau voru alltaf tilbúin að hjálpast að ef eithvað bjáðai á hjá einhverju þeirra og þannig er það enn í dag.

Heiða flutti í Hafnafjörð og þar var hún þegar hún eignaðist yngstu dóttir sína hana Victoriu Rut eldri stelpurnar voru svo tilbúnar að vera í mömmu leik með hana þar sem þær voru allar svo miklu eldri,Vcitoria fór í fyrsta bekk í Hafnafirði en þá var heilsu Heiðu minnar farið að hraka svo að við fengum hana til að koma til Keflavíkur þar sem tvær dætur hennar voru fluttar til Noregs og ein var hér í bæ. 

Við vorum svo lánsamar að ég gat útvegað henni íbúð í næstu blokk við okkur,Lilja og Laeila bjuggu báðar í minni blokk svo þetta var nánast eins og kommúna við hittumst á hverjum degiVictoria valsaðiá milliog gat sofið þar sen henni hentaði,við gerðum ýmislegt saman og þó það væri ekki anað en að grilla saman eða fara saman út í búð og versla í matinn hittast í kaffisopa hvor hjá annari það voru svo ótalmargir hlutir sumir yndislegir aðrir erfiðari eins og að fara með Heiðu fárveika á Heilsugæslustöðina og hitta á misvitra lækna sem ýmist töldu að hún væri  að leita eftir Verkjastyllingu eða sáu hvað hún var veik og sendu hana inneftir í sjúkrabíl þar sem hún kanski endaði á gjörgæslu.þetta var svo sannarlegaerfitt en samt hefði ég ekki viljað missa af þessu,þvíaðþó hún væriveik eða glöð þá áttum við allar þessar stundir saman og ég er svo þakklát fyrir allan þennan tíma því þessi tími sársauki eða gleði eru allt minningar sem ég á um barnið mitt,sem fæddist 8 merkur var yndisleg og róleg alltaf átti  bróðir sem elskaði hana út af lífinu og vildi allt fyrir hana gera alltaf átti tvær yngri systur sem elskuðu hana ekkert minna og eignaðist fjórar dásamlegar stelpur sem hún hefði fórnað lífinu fyrir,ég trúi því í dag að forlögin hafi stjórnað því að þær mæðgur fluttu til okkar á þessum tímapunkti því það hefði verið svo mikklu erfiðara fyrir okkur öll ef þetta hefði gerst öðruvísi,ef hún hefði verið ein í Hafnafirði með Victoriu,ef Victoria hefð þurft að flytja hingað án þess að þekkja nokkurn í skólanum og vegna þess að ég trú því að Guð eða forlögin eða hvað við viljum kalla það ráði örlögum okkar þá trúi ég því líka að eins skelfilegt og þssi atburðu var í okkar lífi þá var okkur hlíft við mörgu sem hefði getað orðið miklu verra sérstaklega gagnvart Victoriu,hún hefði getað verið ein með mömmu sinni þegar hún varð bráðkvödd 8 ára gamalt barn með engan nálægt sér sem hún gat leitað til,hún gæti hafa þurft að flytja hingað án þess að þekkja nokkra krakka í skólanum og að öllu leit hefði þetta getað orðið skelfilegra.

En ekki miskilja mig þetta er samt búið að taka 3 ár að geta bara farið frá mér,hún er búin að fá sálfæðiaðstoð frá fyrsta degi fyrst í skólanum sínum sem var ekki að skila neinu en svo hérna hjá Gosa teyminu hjá HSS og þó sálfræðingurinn hennar hún Íris sé hætt er hún enn í skyp sambandi við okkur til að fylgjast með hvort hún er að fylgja leiðbeinigunum sem hún gaf henni áður en hún hætti,og ég get sagt það með gleði í hjarta að loksins er þessari elsku að takast að fara frá mér þetta er önnur nóttin sem hún er frá mér hún fór í sumarbústð með Laeilu og Villa og við byndum miklar vonir við að henni takist að vinna bug á þessum ótta að ég deyji ef hún fer frá mér.

Ekkert foreldri ætti að þurfa að missa barnið sitt,náttúrulögmálið segir að þeir ungu eigi að lifa og þeir gömlu eigi að deyja enþví miður ræður þetta lögmál engu foreldrar missa börn sín og verða að lifa með því og það gerum við í flestumtilfellum en sá sársauki sem foreldri gengur í gegn um er ólýsanlegur og það er ótrúlega erfitt að sættast við þau örlög,en í mínu tilfelli get ég hugsað elsku Heiða mín þarf eki að þjást lengur,henni leið oft mjög illa hún var nýrnasjúklingur og líka mjög slæm af gigt,samt sem áður elskaði hún börnin sín og barnabörn hlakkaði óskaplega mikið til að fara og heimsækja alla í Noregi en svona gerist oft það er bar klippt á lífsþráðinn,ég mun aldrei gleima þessu augnabliki sem ég horfði á barnið mitt liggjandi á stofugólfinu reyna að blása í hana lífi vitandi innst inni að hín var farinn,örugglega á betri stað þar sem henni líður vel en var sannarlega ekki tilbúin að meðtaka það þá en ég held að ég geri það í dag vegna þess að ef maður ætlar að halda áfram að lifa og að vera til fyrir fjölskylduna sína þá verður maður að sætta sig við áföllin og ég trúi því einlæglega að elsku Heiða mín sé á betri stað laus við alla sjúkdóma  ég trúi því líka að hún vaki yfir okkur og sé náægt okkur .

Kanski er þetta bara eithvað sem maður býr til þegar maður lendir í svona áfalli,en mér er alveg nákvæmlega sama vegna þess að þessi trú hjálpar mér að komast í gegn um sorgina og sökknuðinn og hjálpar mér líka að ala upp stelpuna hennar sem er svo mikið yndi en þarf svo ofboðslega á ást og öryggi að halda.

Ég veit að þetta blogg mitt er svolítið öðruvísi en sum önnur en ég þurfti að skrifa um þetta og af hverju ekki hér eins og annars staðar kanski eru einhverjir  sem finna samhljóm í sökniði móður sem missir barnið sitt en allavega ætla ég að leyfa þessu að fara eins og hinum .